روزهای آشفته موسیقی ایران(داریوش پیرنیاکان)

روزهای آشفته موسیقی ایران

داریوش پیرنیاکان وضعیت فعلی موسیقی کشور آنچنان آشفته است که انسان نمی داند از کجا شروع کند. پرسیده اید که جشنواره موسیقی فجر چگونه و با چه کیفیتی برگزار شد. آیا بقیه مسائلی که در حول و حوش موسیقی وجود دارد همگی با قاعده و بر جای خود هستند که به برگزاری موسیقی فجر بپردازیم؟ آیا موسیقی تولیدی رادیو و تلویزیون جوابگوی نیازهای فرهنگی و معنوی جامعه فرهنگی و آرمانی به قول مسوولان هست تا به نوع اجرای یک جشنواره بپردازیم؟ هنوز بعد از گذشت سه دهه از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران سازهای اصیل ایرانی را در هیچ کدام از شبکه های تلویزیونی نشان نمی دهند. جوانان تا رده سنی 30 سال نمی دانند شکل تار یا سه تار یا سنتور یا نی یا کمانچه چگونه است؛ مگر آنهایی که به کنسرت های برگزار شده در سالن ها می روند و از نزدیک این سازها را می بینند. از مسوولان مربوطه می پرسم آیا دیدن خود ساز در سالن های کنسرت حرام نیست و لیکن دیدن عکس آن حرام است؟ تولید و پخش بی شمار از موسیقی های مبتذل و خوراندن زورکی آن از طریق شبکه های سراسری و موجه جلوه دادن آن توسط یک عده از انسان هایی که فقط و فقط به دنبال پول و شهرت هستند، حرام نیست و لیکن تولید موسیقی هنری و جدی و برگرفته از فرهنگ اصیل این آب و خاک حرام است؟ در هیچ جای دنیای پهناور و در هیچ کدام از کشورهای دنیا دولت ها و متولیان امور فرهنگی از موسیقی های مبتذل و پیش پا افتاده حمایت نمی کنند بلکه برعکس از موسیقی های جدی و هنری و دارای ارزش های معنوی حمایت می کنند. حالا چطور است در کشور ما که مسوولان همگی سنگ ارزشمداری و فرهنگی بودن را بر سینه می کوبند از تنها چیزی که حمایت نمی کنند موسیقی فرهنگی و به قول خودشان موسیقی فاخر است، آیا باز هم باید از جشنواره بگویم، فکر نمی کنم حرفی باقی مانده باشد «در خانه اگر کس است یک حرف بس است». جشنواره هم ملغمه یی است و بس از تمامی موسیقی هایی که شب و روز از تمامی رسانه های عمومی شنیده می شود. خنده دار است که مسوولان هنری وزارت ارشاد اعلام کردند به نتیجه یی که می خواستیم رسیدیم. نتیجه این بود که یک گروه بسیار پیش پا افتاده و به قول دوستان «در پیتی» را از شیلی آوردند و یک کمانچه و یک تنبک ایرانی هم به آن افزودند و نتیجه عالی که می خواستند از آن گرفتند و با این کار ارزشمند به جوانان موسیقیدان کشور خودمان الگو دادند که جوانان غیور، می بایست بعد از این موسیقی که کار می کنید اینگونه باشد. شنیده شده است که از سال آینده می خواهند جشنواره باز هم پربارتر و بهتر از سال های قبل برگزار شود آن هم چگونه؟ با برگزاری موسیقی پاپ، باید نشست و به حال این فرهنگ و این موسیقی گریست. حقیر که این همه به کشورهای دنیا جهت برگزاری کنسرت سفر کرده ام تا حال نشنیده ام ارگان رسمی و یا دولتی در یک کشور اقدام به برگزاری جشنواره موسیقی پاپ بکند. مسوولان فرهنگی کشور چه در وزارتخانه و چه در مجلس شورای اسلامی سرشان را بالا بگیرند و با افتخار به مردم یعنی مردمی که به آنها رای داده اند بگویند چه کارهای بزرگی دارند انجام می دهند و پول این ملت بیچاره چگونه و در کجاها حیف و میل می شود. خداوند ان شاءالله همه ما را به راه راست هدایت فرماید. منبع : روزنامه اعتماد -  12 بهمن 85 - صفحه آخر